Bulutun Kaybolan Rengi Masalı

Gökyüzünde pamuk gibi bembeyaz bulutlar süzülüyordu. İçlerinden biri, Maviş adında küçük bir buluttu. Maviş diğer bulutlardan farklıydı, çünkü rüzgar ne yana esse oraya gitmek isterdi. Bir sabah güneşin ışığına fazla yaklaşınca rengi soldu, maviliğini kaybetti. Kendini aynadaki gölde görünce çok üzüldü. “Artık kimse beni beğenmeyecek,” dedi iç geçirerek.

Maviş üzgün üzgün gökyüzünde dolaşırken, alttan bir kuş sürüsü geçti. Serçeler neşeyle ötüyor, yağmur damlalarını selamlıyordu. “Neden üzülüyorsun küçük bulut?” diye sordu serçeler. Maviş utançla, “Rengim gitti, artık sıradan bir bulutum,” dedi. Serçeler gülümsedi. “Ama sen yine gökyüzündesin, yine gölge yapıyor, yine yağmur taşıyorsun. Renklerin gider, ama güzelliğin kalır.” Bu sözler Maviş’in içini ısıttı, kalbinde yeniden ışık yandı.

Birkaç gün sonra gökyüzüne gökkuşağı geldi. Maviş usulca yanına süzüldü. Gökkuşağı, “Hoş geldin Maviş, senin için biraz renk getirdim,” dedi ve hafifçe mavisinden bir parça bıraktı. Maviş yeniden parladı, ama bu sefer eskisinden daha yumuşak bir renkle. Artık biliyordu ki bazen kaybetmek, yeniden doğmak için bir fırsattı. O günden sonra Maviş her sabah rüzgara fısıldardı:
“Biraz solsam da, içimde hep umut var.”