Kurt ile Kuzu Masalı Kısa

Bir ormanda, tertemiz bir derenin kenarında minicik bir kuzu su içiyormuş. Güneş parlıyor, kuşlar neşeyle ötüyormuş. Kuzu suya bakıp kendi yansımasına gülümsemiş. Tam o sırada derenin yukarısında bir kurt belirmiş. Kurt, suyun başında durmuş ve kuzuya seslenmiş: “Hey sen! Suyumu bulandırıyorsun!” Kuzu şaşırmış. “Ama ben senden aşağıdayım, nasıl bulandırabilirim ki?” demiş nazikçe. Kurt biraz duraksamış ama susmamış. “O zaman geçen sene bana kötü söz söyledin!” Kuzu başını iki yana sallamış. “Geçen sene daha doğmamıştım ki,” demiş.

Kurt bir an düşünmüş. Kuzu’nun haklı olduğunu anlamış. O an gölgesine bakmış ve kendi haline üzülmüş. “Ben neden böyle öfkeleniyorum?” diye mırıldanmış. Kuzu ona gülümsemiş: “Belki biraz dinlenmeye ihtiyacın vardır,” demiş. Bu söz kurtun kalbini yumuşatmış. Derin bir nefes almış ve suyun kenarına oturmuş. “Belki de haklısın küçük dostum. Her şeyi haksızlıkla değil, sevgiyle görmek gerek,” demiş.

O günden sonra kurt ve kuzu her sabah aynı yerde buluşmuşlar. Birlikte su içip ormanın hikayelerini dinlemişler. Kurt artık kızgın değilmiş; içi huzurla doluymuş. Kuzu’nun dostluğu ona sabrı öğretmiş. Ormandaki diğer hayvanlar bu dostluğu görünce “Gerçek güç, kalbini sakin tutabilmektir,” dermiş. Ve dere, o günden sonra hep berrak akmış.