Köylü ve Yılan Masalı Kısa

Soğuk bir kış sabahıymış. Ormanın kenarındaki köyde yaşayan iyi kalpli bir köylü, odun toplamak için dışarı çıkmış. Kar, yeri bembeyaz örtmüş. Köylü yürürken karların arasında kıvrılmış, hareketsiz duran bir yılan görmüş. “Zavallı şey,” demiş içinden, “soğuktan donacak.” Yılanın zararsız olduğunu düşünerek onu dikkatle almış, cebine koymuş. Eve varınca sobanın yanına bırakmış, üzerine bir battaniye örtmüş. Yavaş yavaş yılanın gözleri açılmış, sıcaklığı hissedip başını kaldırmış.

Köylü sevinmiş, “Bak işte! Şimdi iyileşiyorsun,” demiş. Fakat yılan, sıcaklığı hisseder hissetmez tıslayarak geri çekilmiş. Korkmuştu. “Kim olduğumu unuttum,” diye düşünmüş yılan, “ama artık yeniden kendim oldum.” Tam o sırada köylü ona elini uzatmış. Yılan ise bir anlık korkuyla dişlerini göstermiş. Köylü elini çekmiş, ama yılanın bakışında pişmanlık varmış. “Ben sadece korktum,” demiş yılan sessizce. Köylü gülümsemiş: “Demek ki ikimiz de öğreniyoruz. Yardım etmek güzel ama bazen sınırlarımızı bilmek de önemli.”

O günden sonra köylü yılanı ormana geri götürmüş. Yılan başını eğerek teşekkür etmiş: “Beni hayata döndürdün.” Köylü gülümsemiş: “Sen de bana dikkatli olmayı öğrettin.” Karlar eridiğinde, ormanda dostça yaşayan bir köylüyle bir yılan varmış. İkisi de birbirine zarar vermeden, birbirini anlamayı öğrenmiş. Çünkü gerçek iyilik, kalpten gelir ama bilgelikle büyürmüş.