İki Güvercin Masalı

Bir ormanın kenarında, ulu bir çınar ağacının tepesinde iki güvercin yaşarmış. Biri bembeyaz, diğeri gri tüyleriyle ışıldarmış. Günlerini birlikte uçarak, su içerek ve gökyüzünde oyunlar oynayarak geçirirlermiş. Her sabah birbirlerine “Günaydın dostum!” der, sonra da gökyüzüne kanat çırparlarmış.

Bir gün gri güvercin uzaklara gitmek istemiş. “Dünyayı görmek istiyorum,” demiş heyecanla. Beyaz güvercin biraz üzülmüş ama dostuna gülümsemiş: “Dilersen git, ama döndüğünde seni burada bekleyeceğim,” demiş. Gri güvercin yola çıkmış; nehirler, dağlar, tarlalar geçmiş. Fakat bir gün fırtına çıkmış. Rüzgar onu başka bir yöne savurmuş. Yorgun düşmüş, kanatları ıslanmış, bir ağacın altına sığınmış. O an beyaz güvercini ve birlikte geçirdikleri güzel günleri hatırlamış.

Ertesi sabah güneş doğunca yola koyulmuş. Günlerce uçmuş, sonunda kendi çınarlarını uzaktan görmüş. Beyaz güvercin onu görünce hemen uçup yanına gelmiş, sevinçle kanatlarını çırpmış. “Hoş geldin dostum! Seni hep bekledim,” demiş. Gri güvercin de başını eğmiş: “Gerçek dostluk, uzaklara gitse bile kalpten kopmazmış,” demiş. O günden sonra bir daha hiç ayrılmamışlar.

Ve gökyüzünde yan yana süzülürken, bulutlar bile onların dostluğuna gıpta edermiş.