Ayışığı Bahçesi Masalı

Bir köyün kenarında, kimsenin fark etmediği sessiz bir bahçe varmış. Bu bahçede geceleri çiçekler uyanır, yapraklar ay ışığıyla parıldarmış. Köyde yaşayan Elvan adında bir çocuk, geceleri penceresinden bu parıltıyı görürmüş ama kimse ona inanmıyormuş. “Ay ışığı bahçesi mi olurmuş?” dermiş büyükler. Elvan ise her gece o ışıkları izler, “Bir gün bulacağım orayı,” dermiş içinden. Bir gece, kalbinde bir merak, elinde küçük bir fenerle yola çıkmış. Ay’ın gümüş rengi yolu aydınlatmış.

Ormanın derinliklerinde yürürken, rüzgar ona bir şarkı fısıldamış. “Korkma küçük yürek, ışık seni çağırır.” Elvan kalbini dinlemiş, ilerlemiş. Derken küçük bir kapı görmüş; dallardan örülmüş, üzerinde parlayan bir sembol varmış: bir çiçeğin içinde Ay resmi. Kapı kendiliğinden açılmış. İçeri girince Elvan büyülenmiş. Bahçenin her köşesinde ay ışığıyla parlayan çiçekler, gümüş gibi parlayan yapraklar, minik kelebekler varmış. Ortada ise yaşlı bir kadın oturuyormuş. Kadın gülümsemiş, “Hoş geldin Elvan, Ayışığı Bahçesi seni bekliyordu,” demiş.

Kadın Elvan’a bir fidan uzatmış. “Bu fidanı köyünün ortasına dik. Bahçemden aldığın ışığı oraya götür. İnsanlar unuttu; doğa onların dostu,” demiş. Elvan fidanı almış, sabah olunca köy meydanına dikmiş. Herkes önce gülmüş ama birkaç gün sonra fidan filizlenmiş. Gece olduğunda fidanın yaprakları parlamış, köy aydınlanmış. O günden sonra köylüler doğayı korumaya, ağaçları sevmeye başlamış. Ayışığı Bahçesi bir daha hiç görünmemiş, ama herkes biliyormuş ki o ışık artık kalplerindeymiş.