Arı ile Güvercin Masalı

Güneşin pırıl pırıl parladığı bir yaz sabahıymış. Ormanda rengârenk çiçekler açmış, arılar ballarını toplamak için neşeyle uçuşuyormuş. O arılardan biri, minik ama çok çalışkan bir arıcıkmış. Gün boyu çiçekten çiçeğe konar, ballarını toplar, sonra da arkadaşlarına götürürmüş.

Bir gün arıcık nehre doğru uçarken rüzgar birden esmiş. Arıcık dengesini kaybedip suya düşmüş. Kanatları ıslanmış, çırpınmış ama çıkamamış. Tam o sırada nehrin kenarındaki bir dalda beyaz bir güvercin oturuyormuş. Güvercin olanları görmüş, kalbi sıkışmış. Hemen gagasıyla bir yaprak koparıp suya bırakmış. Arıcık yaprağa tırmanmış, sonra güvenle kıyıya ulaşmış. Güvercine minnetle bakmış ve “Teşekkür ederim!” demiş.

Aradan birkaç gün geçmiş. Bu kez güvercin bir ağacın dalında dinlenirken, oradan geçen bir çocuk onu yakalamak için sapanını doğrultmuş. O sırada oradan geçen arıcık, durumu fark etmiş. Hemen uçup çocuğun eline konmuş ve onu hafifçe sokmuş. Çocuk acıyla sapanı yere bırakmış. Güvercin uçup uzaklara gitmiş, sonra dönüp arıcığa gülümsemiş.

O günden sonra arıcıkla güvercin en yakın dost olmuş. Her gün gökyüzünde buluşur, ormanın üstünde birlikte uçar, yardımlaşmanın sıcaklığını hissederlermiş. Çünkü onlar biliyormuş: “İyilik, bir gün mutlaka geri döner.”